,,გოგონა მარგალიტის საყურით” მისი სათნო, უმანკო სახე მობრუნებულია მაყორებლისკენ. თავზე ახურავს ცისფერი ჩალმა, ყვითელი დაბოლოებით. თეთრი საყელო, ხაზს უსვამს, სადაფისფერ სახის კანს. ტანსაცმელი ოქროსფერშია. შეუმჩნევლად აუწევია უფერული წარბები. ის ყურადღებით გვათვალიერებს სევდიანი, ოდნავ კეკლუცი თვალებით. კულმინაცია პორტრეტისა _ყურის ჩრდილქვეშ დიდი მარგალიტია, რომელიც კრავს და ასრულებს კომპოზიციას. მხატვარი ალბათ კარგად იცნობდა გოგონას, ხედავდა ყოველ დღე, ყოველ წუთში, მის მიმიკას, მის მოქმედებას, რადგან ასე ღრმად დაიჭირა მისი შინაგანი ემოცია, მისი სისადავე და უბრალოება. ჩვენ მისი თვალებით ვხედავთ ვერმეერს.
,,მხატვრის სახელოსნოში”
თანაბარი წყნარი შუქი ეფინება სტუდიას, ბრინჯაოს ჭაღს, დიდ რუკას, რომელზეც ჰოლანდიის 17 პროვინციაა გამოსახული. მაგიდაზე უწესრიგობაა. თაბაშირის ნიღაბი, ალბომი, სქელი ტრაქტატი ფერწერაზე, ჭრელი ნაჭრების გროვა უცნაურად ჩაცმული გოგონა პოზირებს, მის ლამაზ თავს დაფნის ფოთლის გვირგვინი ამშვენებს. ამ აქსესუარების შემყურე მოდელი უნდა გამოხატავდეს ანტიკურ ქალღმერთს, მაგრამ გოგონა რჩება უბრალო, მორიდებულ არსებად, მკერდთან მიუხუტებია სქელი წიგნი, მოუხერხებლად უჭირავს სპილენძის საყვირი. ნათელია რომ ჩვენ წინ ქალღმერთი კი არა ჩვეულებრივი გოგონაა. სწორედ ეს უბრალოება ხიბლავს მხატვარს. მხატვარი ზის ჩვენსკენ ზურგით, ეს უიშვიათესი შემთხვევაა, როცა მხატვარმა არ ინება და არ დაგვიტოვა თავისი გამოსახულება.
,,გოგონა წერილით ღია ფანჯარასთან”
კომპოზიცია მკაცრი გეომეტრიულობით არის აგებული. ავტორმა ჩადო მთელი თავისი გენია, რომ ეჩვენებია მიწიერი, იდეალური პროპორციები. სუფთა კედელი, რაფის სწორი ხაზები დაპირისპირებულია მწვანე ფარდის რბილ ნაოჭებთან. ეს გარემო ხაზს უსვამს გოგონას ნატიფ პროფილს. მშვენივრადაა გამოყენებული ნატურმორტიც. ყველაფერი გაერთიანებულია წყნარი შუქით. ყველგან სისადავეა. დგას ერთი ფიგურა ყველანაირი ეფექტების, ჟესტების და მოძრაობის გარეშე. სრული სიცუმეა, მხოლოდ გულისცემის ხმა _ წერილის კითხვისას. სწორედ ეს თვისება აქვს ვერმეერს ააჟღეროს სიჩუმე. ეს მხოლოდ გენიოსებს შეუძლიათ. ამ ნამუშევარს რაფაელის ,,სიქსტინის მადონასაც” ადარებენ დრაპირების გამო და იდეა _ იქ თუ ზეციური სრულყოფილებაა ნაჩვენები, აქ -მიწიერი ჰარმონიულობაა.
,,ქალი საკრავით”-
მაღალშუბლიანი ქალი იყურება ფანჯარაში დაჟინებული მზერით. სახეზე შეუმჩნეველი, გაურკვეველი ღიმილი დასთამაშებს. ის თითქოსდა რაღაცას იგონებს, მისთვის ინტიმურსა და ფასეულს. ნაზი ხელებით საკრავის სიმებს ასწორებს. ოთახში თრთის მოციმციმე მარგალიტისებური შუქი. ოთახი დამუხტულია მოლოდინის დაძაბულობით, ფანჯარაში რიჟრაჟია, ოთახიც დილის ბინდითაა განათებული. ქალი აშკარად ვიღაცას ელის.
“ახალგაზრდა ქალი კლავესინთან” მდიდარი ჰოლანდიელის საახლის განათებული კუთხეა წარმოდგენილი, იმდროინდელი ბაროკოს პერიოდის დრამატული სურათებისგან ძალიან განსხვავდება სიმშვიდით, ქალი ერთგულად ელოდება თავის საქმროს, გვერძე მობრუნებული სკამიც ამას მიანიშნებს.